Dedisere, dedikere, dedikert
Kva er skilnaden på å dedisere og å dedikere? Og kva er det å vere dedikert?
Begge verba går attende til latin dedicare med tydingane ‘innvie, tileigne’.
Å dedisere er det eldste av dei to verba i norsk. Det tyder å tileigne eit verk til nokon som eit heidersteikn. Ein kan til dømes seie: «Denne boka er dedisert (til) mannen min.» Til dette høyrer eit substantiv med -k-: ein dedikasjon, altså ei tileigning av det nemnde slaget.
Å dedikere fekk vi i åttiåra inn som eit dataord frå engelsk dedicate med tydinga ‘lage for, tilpasse, reservere for ein viss bruk/brukar’, som i: «Datasystemet er spesielt dedikert behova i etaten». Det tyder no meir generelt setje av til, øyremerkje for.
Dedikere er no i ferd med å stele tydinga til dedisere. Det er ikkje så rart, for dedicate har jo denne tydinga i engelsk, og substantivet dedikasjon byggjer ei bru mellom verba.
Men orda bør skiljast åt i norsk.
Dedikert
Etter tusenårsskiftet blir dessutan adjektivet dedikert nytta mykje etter engelsk mønster om ihuga og trugne tilhengarar, folk som er glødande engasjerte i noko. Ein kan dessutan tale om å dedikere seg til noko, altså engasjere seg i eller vie seg til.
Til slutt resultatet av eit søk i aviskjelder:
Var denne teksten grei?
Trykk på Ja eller Nei og skriv ei tilbakemelding med ris, ros eller begge delar. Vi svarar ikkje på tilbakemeldingane, men vi les dei aller fleste. Les meir om baseartiklane i spalta til høgre (eller nedst, om du er på lesebrett/mobil).
Del denne siden
